donderdag 22 juni 2017

1 day in Seattle, a good one!


Seattle (hier alle foto's)
We vertoeven er 2 nachten aangezien we in Seattle onze camper gaan ophalen. Het bleek namelijk goedkoper om die hier te huren in vergelijking met Vancouver en Seattle ligt op slechts 200 km van de Canadese grens. Ook voor de vlucht van Montreal naar het westen van Noord-Amerika bleek deze stad de goedkoopste optie, dus reden genoegtemeer. Seattle zelf is wel geen goedkope stad, de prijzen voor hotels liggen erg hoog dus kozen we voor een airbnb, die eigenlijk ook teveel kostte, maar we hadden geen keuze. Toen onze chauffeur van Uber ons aan het huis afzette, werden we al direct door hem gewaarschuwd dat dit de meest onveilige buurt van Seattle was. Toen de eigenaar (een architect) dit ook niet onkende, herinnerde ik me plots toch teveel van de Amerikaans films, politieseries of nieuwsitems over al die schietpartijen en dergelijke. We waren dus op onze hoede. Overdag bleek het wel mee te vallen, maar als je er naar de supermarkt ging waande je je wel in zo'n Amerikaanse film. Het volk dat daar rondliep, amai, amai. Je begrijpt dat ik hier geen foto's van heb. In het beste geval zou enkel mijn camera het niet overleefd hebben...
Een reden dat de stad zo duur is komt volgens mij omdat er zich heel veel grote bedrijven gevestigd hebben en het is dan ook een walhalla voor programmeurs. Namen als Microsoft, Amazone, Starbucks,  Expedia, Bank of America, Boeing, Nintendo en Wells Fargo klinken je waarschijnlijk bekend in de oren. De eerste Starbucks is er ooit geopend in 1971. Die hebben goed geboerd, kan je wel zeggen.
In deze stad is ook de muziekscene 'grunge' ontstaan, met als bekendste bands Nirvana, Pearl Jam, Dinosaur Jr., Buffalo Tom, Soundgarden en Smashing Pumpkins. Helaas merk je hier niet veel van. We zijn dan ook niet op het kerkhof gaan kijken.
Het schijnt nogal veel te regenen in Seattle, maar wij hadden geluk en hadden een stralende dag. Eerst zijn we langs de bibliotheek gewandeld, een modern gebouw met speciale architectuur.



De Pike place market is de grootste toeristische attractie van de stad. De markt bestaat uit verscheidene verdiepingen. De bovenverdieping bestaat uit viswinkels en winkels met andere verse producten en ambachtelijk vervaardigde producten. In de andere etages verkopen ze er al de rest en kan je eten in een grote keuze aan restaurantjes. Het is er erg druk, te druk voor ons.





Vlakbij deze markt kan je de 'gumwall' terugvinden, een muur vol met sjiekeletten dus. Regelmatig wordt deze muur schoongemaakt maar een week later hangt hij weer helemaal vol met nieuwe exemplaren. Door de versheid ruikt het er dan ook sterk naar kauwgom. Niet echt hygiënisch maar wel eens iets anders.






Via de haven zijn we verder gewandeld naar het sculpturenpark.









Bij de 'needle' vond er een tentoonstelling plaats van glaskunstenaar Dale Chihuly. Hij woont hier ook en de collectie is er dan ook erg groot. We waren erg onder de indruk van zijn werk. Hij heeft er 2 fans bij!




















Om de hoek heb je dan nog wat andere vreemde gebouwen, waar onder andere een muziekmuseum is gevestigd.






En zo was het weer tijd om terug te gaan naar onze getto, waar we zonder kleerscheuren zijn van af gekomen. Het was een leuke dag!

dinsdag 8 december 2015

Een nieuwe nummer 1?


Men vraagt ons regelmatig wat onze favoriete bestemming is of wat we het mooiste vonden. Dat is altijd ene hele moeilijke vraag maar het mooiste qua natuur was voor ons Nieuw-Zeeland, tot nu toe. Nu zijn we sterk aan het afwegen of het zuidwest USA niet is, want de natuur heeft ons hier echt verrast. Elke dag hebben we ervan genoten en hebben we heel veel nieuwe dingen gezien.
Het avontuur begon nochtans niet zo goed. Van Amsterdam vlogen we eerst voor een tussenstop naar Kopenhagen, waar we een nacht in het centrum hebben moeten overnachten. 's Morgens zagen we op het nieuws over de aanslagen in Parijs. Geen leuk nieuws om mee op te staan. Op de luchthaven vroegen ze naar onze terugvlucht. Deze hadden we uiteraard niet maar wel een vlucht naar Mexico. Maar dat bleek niet voldoende, Mexico en Canada tellen niet. Voor de boarding moesten we dus nog een volgende vlucht boeken. Een vlucht naar Cuba werd dan maar snel, snel vastgelegd. Daar ging onze flexibiliteit. Aan de douane in LA bleek het drukker dan normaal en was het aanschuiven geblazen in een erg lange rij vooraleer we in het land werden toegelaten. Dan was het tijd om onze auto op te halen. Maar eerst een shuttlebus nemen en daar nog wat aanschuiven. Eindelijk was het onze beurt! Vol enthousiasme overhandigden we ons internationaal rijbewijs maar dat bleek helaas niet voldoende. Men moest ook ons Belgisch rijbewijs hebben. Dit hebben we al die reizen nog nooit nodig gehad en deze hadden we dan ook bewust thuis gelaten. Maar zonder dat kregen we geen auto! De enige optie was dat we die rijbewijzen lieten opsturen. Maar het was zaterdag en dat zou dus wel even duren. Er zat niets anders op dan een taxi te nemen naar ons hotel maar dat lag ver uit het centrum, aangezien we normaal toch een auto zouden hebben. Die taxirit van een uur was dan ook een heel duur ritje. We baalden als een stekker. Dan op internet wat mogelijkheden gezocht om die rijbewijzen op te laten sturen. DHL leek de beste optie en ze gaven aan dat de roze formulieren op dinsdag voor 12u aan zouden komen. Dan de automaatschappij nog gecontacteerd dat we de auto niet meekregen. Gelukkig deden die niet moeilijk en konden we dit nog wijzigen naar dinsdag. Op maandag bleek dan dat DHL de aankomstdatum had verschoven naar woensdag. Weer auto herboeken, hotel bijboeken en dergelijke. We zijn er niet gerust in geweest tot we die rijbewijzen effectief in handen hadden, dat kan ik je verzekeren. En dat geel buske kwam aan woensdag om 2 minuten voor 12u! Ipv de dure taxi besloten we dan met het openbaar vervoer terug naar de luchthaven te gaan. Dit was geen simpele opdracht met onze bagage en overvolle bussen en 4 keer overstappen maar we zijn er geraakt. Bleek bij aankomst dat bij al dat herboeken een fout in de nieuwe boeking was geslopen en dat we als afleverdatum niet San Francisco maar Los Angeles hadden ingegeven. Daar wilden ze ons dan weer $200 voor aansmeren, of we moesten een extra verzekering nemen van $200. Omdat het ons toch niet meezat de voorbije dagen hebben we dat laatste dan maar aanvaard. Eindelijk konden we vertrekken. Ondertussen was het wel spitsuur geworden en hebben we er nog 2u over gedaan om uit LA te geraken. Toen was het donker en zagen we niets meer van de omgeving. We hadden 2 dagen verloren en daardoor moesten we enkele parken overslaan, ons hotel in de Grand Canyon was namelijk al geboekt en niet wijzigbaar...
Maar hier stopt dan ook het klagen want uiteraard hebben we er het beste van gemaakt en achteraf is dat allemaal snel vergeten. Er bestaan ergere dingen.

Los Angeles (hier alle foto's)
Na de woelige nacht besloten we naar Santa Monica beach te gaan. Uiteraard met de bus, die gelukkig vlak bij ons hotel stopte. Tijdens het weekend doe je er ongeveer een uur over, door de week kan dat wel oplopen tot het dubbele. Het is een hele belevenis om de bus te nemen. We waren vooral verbaasd over de vele Latino's en alles is dan ook in 2 talen weergegeven (Engels en Spaans). Zelfs de meeste reclame is er enkel in het Spaans. We merkten dus al snel dat LA niet alleen de glamour van Hollywood heeft maar dat de meeste mensen het er niet breed hebben en er allesbehalve glamoureus uitzien. Er zijn ook heel veel daklozen in de stad. De eerste kennismaking met Santa Monica was leuk maar ondanks de zon was er een erge koude wind waar we niet op voorzien waren. We zijn er dan ook niet zolang gebleven maar zouden wel nog zeker teruggaan.


De volgende dag hebben we downtown LA ontdekt. Een must see is de Walt Disney Concert Hall. Dit grote complex is ontworpen door de Amerikaans architect Frank Gehry, die ook het bekende Guggenheim museum in Bilbao ontworpen heeft. Je kan gratis in deze concertzaal een 'self guided' rondleiding krijgen en is zeer boeiend.




Ernaast is er een nieuw museum The Broad dat ook echt de moeite (en gratis) is, met meer dan 2.000 kunstwerken uit de privé-collectie van de familie Broad, wie dat ook moge zijn.


Een andere aanrader is de gezellige Grand Central Market waar je leuke eetstandjes hebt en een kleine markt.


De volgende dag was de koude wind wat gaan liggen en zijn we terug naar Santa Monica getrokken en hebben we er met een gehuurde fiets een tochtje gemaakt naar Venice beach en de kanalen die je aan Venetië zouden doen denken. Een feit is dat het er supermooi was en de prijzen van de huizen zouden er ook aan de iets hogere kant liggen.















NP Grand Canyon (hier alle foto's)
Iedereen heeft wel al van de Grand Canyon gehoord en je verwacht er dan ook wel wat van, maar als je de canyon voor de eerste maal ziet is het toch een groot 'WAW' effect. Op de 1e dag hebben we dan ook nog snel de zonsondergang kunnen meepikken. De sneeuw die er lag maakte het plaatje toch nog net iets specialer.






De volgende dag hebben we de wandeling 'Bright Angel Trail' gedaan. Deze tocht brengt je naar beneden in de canyon, zodat je de heentocht enkel moet dalen, terug uiteraard enkel moet stijgen. Het doel was tot aan de 3e stop te gaan, de Indian Garden, want als je nog verder gaat wordt het erg zwaar om nog terug te keren op 1 dag. Er staat daar dan ook niet voor niets een bord met 'Down is optional, UP IS MANDATORY'. De sneeuw bovenaan maakte het dalen met de steile afgronden er ook niet makkelijk op. Je moest echt heel goed uitkijken om niet op je smoel te gaan en dat koste extra krachten. Maar het was ook echt genieten van het uitzicht, zelfs zo leuk dat we aan de 3e stop besloten om nog wat verder te gaan (ondanks dat bord), tot 'aan de zon' waar we onze lunch zouden opeten. Maar toen we onze terugtocht inzetten, begon ik toch al het een en het ander te voelen en de beklimming was op het einde dan ook erg zwaar. 4 dagen heb ik moeilijk kunnen stappen! Maar het was het allemaal waard.












De volgende dag hebben we in de voormiddag de zuidrim nog wat verder ontdekt, in combinatie met shuttlebus en wandelen.









Page (hier alle foto's)
Deze plaats is vooral bekend voor Lake Powell, het op 1 na grootste kunstmatige meer van de USA, dat bij de Amerikanen in de zomer erg in trek is voor watersporten en de mooie ligging.





Ook kan je hier de beroemde, hoefijzervormige Horseshoe Bend bewonderen. De omgeving is er erg mooi en we hebben er onze tijd genomen.







In de buurt is er echter nog heel wat meer te verkennen, zoals vele mooie wandelingen. We kozen voor 'The Toadstools', een wandeling naar zogenaamde hoodoos en balancerende rotsen. Een hoodoo wordt bij ons aardpiramide of aardpijler genoemd (niet dat ik dat woord al een heb gebruikt), die ontstaan op plaatsen met zachte gesteenten die bedekt zijn door hardere gesteenten in een omgeving waar veel erosie is. Ze zijn alleszins erg fotogeniek.










Ergens had ik gelezen dat er nog een witte versie bestond van zulke hoodoos. Alleen de wandeling ernaartoe was iets omslachtiger. We moesten onze auto achterlaten in de middle of nowhere, met al onze bagage in. We waren er helemaal alleen. Dan dienden we door een rivierbedding te wandelen maar er stond niets aangegeven. Alleen wisten we dat het ongeveer een 6 km zou duren vooraleer we de eerste hoodoo zouden tegenkomen. Maar onderweg begonnen we meer en meer te denken over al onze spullen die daar in de auto waren achtergebleven en we waren er niet gerust in. Maar toch wou ik de witte hoodoos zien. Stef is dan terug gewandeld en ik ben alleen verder door de rivierbedding getrokken, op zoek naar de hoodoos. Na een tijdje weet je totaal niet meer hoe ver je al aan het stappen bent en soms splitste die river dan nog, zodat je zeker aan het twijfelen geraakt of je nog wel goed zit. Maar wederom werd ik beloond voor de inspanning en kon ik trots aan Stef de foto's laten zien. En we waren blij dat we elkaar weer terug zagen, dat kan ik je verzekeren!



Een ander hoogtepunt was de Antelope Canyon, uitgebaat door de Indiaanse bevolking, de Navajo Tribal. Je hebt er 2 versies, de upper en de lower Canyon. Wij hebben voor de lower gekozen. De prijs was 'lower', maar deze versie is ook langer en je moet niet heen en terug. In de zomer, als de zon hoger staat, schijnt de zon op een erg speciale manier in de upper canyon, maar aangezien dit fenomeen nu toch niet te zien was, was de keuze voor de lower canyon evidenter. Je kijkt er je ogen uit en voor een amateur fotograafke is het werken geblazen! Een toppertje.En dan nog te weten dat er elk jaar nog water doorstroomt.

















Monument Valley (hier alle foto's)
Nog zo een wonderbaarlijk natuurfenomeen, in handen van de Navajo Tribe. We hebben er de 26 km lange rondrit door het park gedaan en het is echt heel apart. De vallei is niet onstaan door de eroderende werking van een rivier maar door wind- en regenerosie. Sit down en enjoy.














Op weg naar de volgende bestemming passeerden we nog het dorpje Mexican hat die zijn naam te danken heeft aan deze rots.


Ook zijn we even aan het Gooseneck State Park gestopt omdat de lus van de San Juan rivier de naambedenkers aan een ganzenhals deden denken. Voor ons was het eerder een dubbele hoefijzer, maar hoe dan ook erg prachtig.


Moab
Dit is een leuk dorp bij de Colorado rivier, vooral bekend om zijn avontuurlijke activiteiten die je er kan doen maar ook dankzij de nabij gelegen Nationale Parken Canyonlands en Arches.
Arches NP (hier alle bogen)
Nergens ter wereld komen zoveel natuurlijke rotsbogen voor als in dit gebied, namelijk meer dan 2000. Een opening wordt als boog gezien als de overspanning minstens 90 centimeter breed is, de hoogte is niet van belang. Naast de vele bogen kan je ook allerlei andere grillig gevormde rotsformaties bewonderen. We zijnn er met de auto doorgereden en hebben er regelmatig een wandeling gemaakt. Het is supermooi.



















De grootste boog in het park, Landscape Arch, heeft een overspanning van 93 meter, zo groot als een voetbalveld.



Onderstaande boog, de delicate arch, is zo bekend dat die zelfs op de autonummerplaat van de staat Utah afgebeeld staat. Ze is het mooist bij zonsopgang of -ondergang.






De dag erop zijn we in de ochtend een wandeling gaan maken buiten het park, de corona arch trail.





Canyonlands NP (hier nog meer rotsen)
Dit is een minder bekend park en dan ook niet zo druk bezocht maar het is zeker een bezoekje waard.








Goblin Valley Staatspark (hier alle paddestoelen/kabouters)
In de vallei staan duizenden wonderlijk gevormde rotsfiguren, de meeste zijn niet meer dan 2 of 3 meter hoog. Oorspronkelijk heette het park de Mushroom Valley, omdat veel van de rotsen lijken op paddestoelen, maar later werd de naam veranderd in Goblin Valley. Het lijkt er wel een sprookje. Ik kan jullie dan ook een klein geheimpje vertellen. In 1 van de onderstaande foto's kan je zien waarom ik zoveel van Stef hou...





























Little wild horse canyon (hier alle foto's van de canyon)
Deze Canyon is een erg mooie slotcanyon, waar je een mooie wandeling door kan maken. Ja, ik heb nog nooit zoveel gewandeld in mijn leven! Een slotcanyon is een kloof met hoge verticale wanden, die erg dicht bij elkaar staan. Het werd soms dan ook erg smal en af en toe was er ook wat klimwerk nodig maar absoluut een aanrader om dit met bovenstaande park te combineren.















Die dag zijn we nog verder gereden door Capitol Reef NP. Het begon echter al donker te worden en we hadden het plan om de volgende dag in de voormiddag het nader te bekijken. Het was echter beginnen te sneeuwen, zodat we die ochtend maar verder gereden zijn, de sneeuwstorm trotserend. Dit over de Highway 12, die door de plaatselijke bevolking als 2e mooiste weg van de wereld beschouwd wordt (de mooiste zou in Nieuw-Zeeland liggen, bij Queenstown, wat we kunnen beamen). De 'scenic route' was zeker mooi en vooral afwisselend, maar we hebben er toch al mooiere gezien.

Red Canyon (enkele extra foto's)
Deze canyon, met hoe raad je het, rode rotsen ligt vlakbij de weg die je naar Bryce Canyon brengt en is een leuke opwarmer voor het echte werk.





Bryce Canyon NP (heel veel extra foto's)
Een prachtig park! Zeker voor de hoodoo liefhebbers zoals wij. In het centrum van het park bevindt zich het 'Amphitheater', een betoverend landschap vol met bizarre vormen en verschillende kleuren. De nieuwe verse sneeuw, met een stralende blauwe hemel maakte het plaatje compleet. Maar door deze sneeuw (en de vrieskou) was het wel onmogelijk om een wandeling naar beneden te maken, erg jammer.




























Zion NP (nog meer foto's)
Op zo'n 100 km van Bryce ligt Zion NP. We hadden er niet veel van verwacht na al dat moois wat we al gezien hadden maar het was toch weer genieten. Alleen al het park binnenrijden is erg mooi. We zijn dan naar het infocentrum gereden om te kijken wat de mogelijkheden waren in de winter, want sommige wandelingen gaan door water. Hier moet je dan echter speciale kledij voor aandoen, wil je niet dat je voeten eraf vriezen. Dat zagen we niet zitten. We hebben die dag 2 korte wandelingen gemaakt naast de Virgin rivier en een kloof.










De volgende dag begon het zwaardere werk met de wandeling 'Angel's landing'. Het is een van de meest populaire wandelingen in het park maar tegelijkertijd is het ook een vrij zware trail, het laatste gedeelte is absoluut niet geschikt voor mensen met hoogtevrees. Oei, oei,..
Het einddoel van de wandeling is al snel zichtbaar, namelijk de uiterste punt van de hoge klif.


Al snel is het klimmen geblazen: een serie bochten waarmee een flink hoogteverschil overwonnen wordt.




Iets daarna volgt een tweede serie met liefst 12 bochten, die Walter’s Wiggles worden genoemd. De afstanden tussen de bochten zijn heel kort en het pad bijzonder steil.



Hierna was het tijd voor een lunch, vooraleer het laatste gedeelte werd ingezet.



Het laatste deel is een rots waar je met behulp van kettingen omhoog kunt klimmen. Rechts van je ligt een diepe afgrond. Het uitzicht rondom is er wel geweldig, als je durft kijken tenminste. Ik heb tijdens dat laatste gedeelte geen foto's durven nemen. Mijn handen durfden die kettingen niet loslaten.





De tocht naar beneden was gelukkig heel wat minder vermoeiend en weer konden we verder met een gelukzalig, voldaan gevoel.


Valley of Fire SP (hier nog meer vuurfoto's)
Een 100 km voor Las Vegas ligt dit mooie staatspark.  Je ziet er vooral rotsen in allerlei grillige vormen in verschillende kleuren, op sommige plaatsen met mooie lijnen in de rotsen, leuk voor mijn camera.












Las Vegas (hier alle crazy foto's)
En dan was het de beurt aan de stad waar we ons hart voor vasthielden, want dat is echt wel het tegenovergestelde van al die natuur. Maar al bij al was het wel eens leuk om te zien maar aan een gokje hebben we ons niet gewaagd. Ongelooflijk hoeveel mensen daar geld aan het verspillen zijn, sommigen van vroeg in de ochtend al. Erg. Zelfs in de supermarkten kan je daar gokken. Niet gemakkelijk als je daar verslaafd bent...




Een telefoonnummer om makkelijk te onthouden...









Death Valley NP (hier alle foto's)
In de dode vallei, die vooral bekend staat voor zijn extreme warmte, was het voor ons niet heet. Je kan er wel veel verschillende soorten landschappen terugvinden en we zijn er ook een coyote voorbijgereden. Hier enkele impressies van wat we gezien hebben.

Joshua tree



Zabriskie point.



De Devil's Golf Course is precies een doorploegde zoutvlakte, maar de hopen zijn erg hard en zo een hele uitdaging om er een partijtje golf op te spelen.







Badwater is de laagst gelegen plaats van het westelijk halfrond, namelijk 85,5m onder de zeespiegel.





Artist's Palette is een berghelling waarbij allerlei kleurrijke gesteentelagen te zien zijn.



En dan heb je er nog de duinen.



We hebben overnacht in Beatty, dichtbij ghost town Rhyolite. Deze spookstad stelde echter nog heel weinig voor en was een teleurstelling. Gelukkig is er vlakbij het openluchtmuseum Goldwell waar je de spoken nog kan zien. En niet onbelangrijk, de kunstwerken zijn allemaal gemaakt door Belgische kunstenaars. De spoken zijn van de hand van Albert Szukalski, een typische Belgische naam.










Alabama hills (hier de overige foto's)
Regelmatig stopten we bij een toeristeninfo om wat meer over de omgeving te weten te komen. Via een erg behulpzame medewerker in Lone Pine hoorden we voor het eerst over deze bergen. Het was maar een klein ommetje voor een leuke tussenstop en je benen weer even te strekken.













Mammoth Lakes (hier alle foto's)
Dit dorp is eigenlijk een skidorp, toch in de winter, met in de omgeving vele meren. We hebben dan ook een rondje gereden langs enkele ervan.









Een andere aanrader in de buurt is ghost town Bodie. Hierbij even wat geschiedenis. Bodie is, zoals de meeste spookstadjes, een verlaten goudzoekersstad. Van de oorspronkelijke bebouwing is nog ongeveer 5% in tact. Het stadje is in 1962 uitgeroepen tot een staatspark en het wordt nu beschermd tegen verder verval en plunderingen. Er staan nog ongeveer 200 gebouwen en het is daarmee een van de best bewaarde spookstadjes van de VS. Bodie is vernoemd naar Waterman S. Bodey, die hier in augustus 1859 goud ontdekte. In 1879 telde Bodie ongeveer 10.000 inwoners. Het leven was er rauw en hard, Bodie had met z’n grote aantallen schietpartijen en overvallen een erg slechte reputatie. Ook de moeilijke weersomstandigheden maakten het leven in het stadje erg zwaar. Op 25 juli 1892 ging een groot deel van de huizen en andere gebouwen verloren tijdens een grote brand. Op 23 juni 1932 vernietigde een tweede grote brand opnieuw een belangrijk deel van de stad. De laatste bewoners verlieten Bodie in de jaren ’40 van de vorige eeuw, want de goudader was ondertussen ook verdwenen. In sommige huizen is er nog heel veel achtergelaten, zoals in het schooltje.

























Mono Lake (hier alle tufa's)
Mono Lake is meer dan 1 miljoen jaar geleden ontstaan en heeft een oppervlakte van ruim 150 km². Een van de meest opvallende kenmerken is de aanwezigheid van vreemd gevormde kalksteentorens in het water en op de oever. Deze torens worden tufa’s genoemd. Dit heeft toch een extra woordje uitleg nodig en ik heb het niet zelf verzonnen.
Gedurende het lange bestaan van het meer zijn er grote hoeveelheden mineralen en zout vanuit de omringende bergen het water ingestroomd. De enige natuurlijke manier waarop het water weer verdwijnt is verdamping. De mineralen en het zout blijven daarbij achter en daardoor is het water nu 2,5 maal zo alkalisch en maar liefst 8 keer zo zout als zeewater. Onder de bodem van het meer bevinden zich zoetwaterbronnen. Het zoete water bevat veel calcium en dit vermengt zich met het zoute water in het meer. Het calcium verbindt zich met het zout en deze combinatie slaat op de bodem neer in de vorm van kalksteen. Het duurt vele jaren voordat op deze manier een tufa is gegroeid. De torens in het zuidelijke deel van het meer zijn naar schatting 200 tot 900 jaar oud. Vanaf 1941 vond een drastische afname van de watertoevoer naar Mono Lake plaats. De oorzaak was dat de stad Los Angeles vier van de vijf voornaamste stromen die eerst in het meer uitmondden, voor de watervoorziening van de stad ging gebruiken. De gevolgen voor het ecosysteem van het meer waren dramatisch; het waterpeil zakte meer dan 12 meter en de tufa’s kwamen steeds meer boven de oppervlakte van het water uit. Een deel van de torens ligt zelfs helemaal niet meer in het water en de groei van die tufa’s is daardoor gestopt. Pas in 1994 werd aan dit proces een halt toegeroepen. Mono Lake wordt nu beschermd en men heeft maatregelen getroffen waardoor het waterpeil langzaam weer stijgt. Zo, ik ben blij dat jullie dit nu ook weten en hierbij het einde van de theorie. Nu de plaatjes.
















Het oorspronkelijke plan was om van hieruit naar Yosemite NP te gaan via de mooie Toga Pass, maar deze was helaas al afgesloten (winter). De enige andere optie om er te geraken is 300 km rond te rijden, maar omdat er sneeuw voorspeld was hebben we dit niet gedaan. We zijn wel naar Lake Tahoe doorgereisd, ook een stadje met een groot meer, met in de winter goede skimogelijkheden en in de zomer is het erg druk aan de stranden van het meer. Maar als je er niet gaat skiën heeft het in de winter niet zoveel te bieden en hebben we het rustig aan gedaan.



Bij vertrek hebben we de voorspelde sneeuwstorm aan den lijve mogen ondervinden. We moesten nog een berg overrijden en daar stonden ze te controleren of je sneeuwbanden had of een 4x4 met winterbanden, anders mocht je er niet door. En het was ook nodig hoor!


San Francisco (hier alle foto's)
We hadden er al veel goeds van gehoord en onze ervaring heeft dat ook bevestigd: een superstad! Vooral de mooie (Victoriaanse) huizen vielen ons op, de steile straten, de ligging aan de zee met de wereldberoemde brug, de gezellige sfeer, de oude trams,... Very nice.



9






















Normaal zouden we er vandaag ook nog naartoe gaan (we zitten nu in een hotel aan de luchthaven omdat we gisteren er onze auto moesten inleveren) maar het regent. Ideaal om de blog af te werken en ons te gaan verdiepen in Mexico. We zijn ondertussen al geoefend in het Mexicaanse eten maar voor de rest is het een sprong in het onbekende, op naar een nieuw avontuur!
We wensen iedereen alvast fijne feestdagen (dat zijn oa de momenten dat we jullie het meeste missen) en een super 2016. Vele kussen van ons beiden. xxx

En zo vieren we de supermaand in de USA. Schol!